باز هم سبز شدن ِ روشنفکران !
23 خرداد 88 با یکی از دوستانم در خصوص بازداشت های پس از انتخابات تلفنی صحبت می کردیم . آن روز هر دو بر آن عقیده بودیم که با این کار می خواهند اتاق ِ فکر ! موسوی و کروبی را تضعیف کنند . چند روز بعد که جنبش ِ سبز بدنیا آمد ، هر دو به اشتباه خود پی بردیم و بی تعارف اقرار کردیم که اساسا ً این بار ، اتاق ِ فکری وجود نداشت . البته در این میان سخنان دوستم شنیدنی تر بود . او عقیده داشت : کودتاچیان ، اتاق ِ فکر اصلاحات را به جای ِ اتاق ِ فکر جنبش ِ سبز گرفته اند و این شری است که بانی خیر خواهد شد . البته آن دوستم معتقد بود : اصلاحات اگر اتاق ِ فکر مناسبی داشت که به این زودی در بازی قدرت شکست نمی خورد و آن دوست ِ ناباب ! تا جایی پیش رفت که اندکی ابراز ِ خوشحالی کرد که جنبش ِ سبز با اتاق ِ فکر ِ اصلاحات شکل نمی گیرد !
امیدوارم ، سوء تفاهم نشود اما در این شرایط ِ سخت و حساس ِ تاریخی ، تعارف جایز نیست . امروز که سخنان باقی و جلایی پور و محدثی و قائمی راد را در سایت نوروز دیدم ، دانستم که آن دوست پر بیراه نگفته بود .گویا جنبش ِ سبز برای بعضی ها تنها یک سوژه ی جدید است که مجال مناظره و مکاتبه و روشنفکری را فراهم می کند . نسبت جنبش ِ سبز با دین و دین سبز و جنبش های سبز ، فرصتی هم برای «سبز شدن ِ » روشنفکران است . البته به قول یکی از دوستان ِ نغز گو «هر سبزی سبز نیست » .
به بنده حق بدهید که بسی نگران باشم واندکی تلخ . به اشاره بگویم . اصلاح طلبان ِ بزرگوار بهتر است به جای ِ ادای روشنفکری به رفتار حزبی و سیاسی ِ خود بپردازند و گرفتار دفاع از هم حزبی های دربند خود باشند نه نگران ِ تعریف و اصلاح ِ جنبش ِ سبز . فعلا رسایی و صفار هرندی دارند ادای آنها را در می آورند ، نگران باشند که جای ِ آنها را نگیرند . نه ! نه !! جنبش ِ سبز نیازی به اصلاح ندارد .
این اشارت ِ تلخ ، البته ! به معنای نفی اصلاحات و دستاورهای خاتمی ِ بزرگ و اندیشه های حجاریان ِ کبیر نیست . محض اطلاع ، نگارنده پیش از دوم خرداد هم ، پیرو و حامی و همراه ِ مشی اصلاح طلبی و اصلاحات بوده است و از این پس هم خواهد ماند اما بر این باوراست که جنبش ِ سبز نه ماهیت و نه منشاء مشترکی با اصلاحات ِ برخاسته از دوم خرداد ندارد . به اختصار ، خاستگاه جنبش ِ سبز اعاده ی یک حق است و خاستگاه اصلاحات اصلاح یک روش . جنبش ِ سبز یک جنبش ِ ایجابی ِمثبت برای اعاده ی حق ِ «رای » یا همان حقِ حداقل ی زندگی ِ اجتماعی است و اصلاحات ِ دوم خرداد یک مشی سلبی ، برای نفی ِ روش های سیاسی و اقتصادی ِ جریان ِ حاکم .