از محرم 57 تا محرم 88 ، از «یا حسین » تا «میر حسین «

ایدئولوژی و نماد کارکردهای ِ مشابهی دارند . هر دو  ذهن را تسخیر می کنند . هر دو برای بسیج ِ توده ها و شکل گیری جنبش های ِ اجتماعی کارکردهای ِ مثبتی دارند . اما آنچه یک نماد بر دوش می کشد بسیار فراتر از تکلیفی است که ایدئولوژی می طلبد . ایدئولوژی ها مخاطبان خاص دارند اما نماد ها مخاطبان عام .

انقلاب اسلامی ، یک انقلاب ِ ایدئولوژیک بود . مرحوم مطهری در همان دوران به روشنی  گفته بود » چون انقلاب ِ ما یک انقلاب اسلامی بود ، پس جمهوری ما هم باید یک جمهوری اسلامی باشد «. افسوس ! این سخن ِ مرحوم مطهری واقعیت یافت  تا سال ها یک ملت ، تاوان ِ اشتباه نخبگانشان را پس دهند . نخبگانی که ابزار ِ انقلاب را با ابزار ِ حکومت یکی  دانستند . غافل از آن که ویران کردن ِ یک عمارت غیر از ساختن یک بنا است  و  هر کدام ابزار و مصالح و کارگزاران ِ  خود را می طلبد .

جنبش ِ «سبز» ایران برخلاف ِ انقلاب ِ» اسلامی»  ، متکی بر نماد هاست نه ایدئولوژی . جنبش ِ سبز برای تسخیر قلوب و اذهان از نمادها بهره می گیردو نمادهای ِ جنبش ِ سبز فراگیرند . راز ِ همراهی جهانیان  با او همین است . «سبز»  بودن  این ِ جنبش  ، یعنی جنبش ِ سبز با نمادهایش آغاز شده است . این نماد ها بسیارندو جهانی اند :  رنگ سبز ، میر حسین ،  ندا آقا سلطان ، کیانوش آسا ،  احمد زید آبادی ، محمود وحید نیا ، کهریزک ، رامین ِ پوراندرجانی …

خاطره ی محرم ِ 57  و سهم  » یاحسین » های  آن در انقلاب ِاسلامی  ماندگار  شد .  اکنون محرم ِ 88 فرا رسیده است تا این بار سهمی » میر حسین » در جنبش ِ سبز ماندگار شود .  اگر چه میان ِ آن محرم و این محرم شباهت فراوان است  اما فراموش نباید کرد  ، تفاوت انقلاب ِ اسلامی تا  جنبش ِ سبز ، تفاوت از ” یاحسین ”  تا ” میر حسین ”  است .