از «احمد رشیدی مطلق» تا 20:30

باز خوانی یک سند تاریخی:

———————————————————————————————

این روزها به مناسبت ماه محرم و عاشورای حسینی بار دیگر اذهان متوجه استعمار سیاه و سرخ یا به تعبیر دیگری اتحاد استعمار کهن و نو شده است. و…(متن مقاله احمد رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات، 17 دی 1356)

———————————————————————————————————

حداقل از اواخر سال 1355 علایم و نشانه‌های پیدا و پنهان بسیاری وجود داشت که حاکی از روند رو به گسترش ناآرامیهای سیاسی و اجتماعی در کشور بود. و در این میان به ویژه از اواسط بهار سال 1356 مخالفان سیاسی رژیم پهلوی در انتقاد و مقابله با حکومت به روشهای آشکارتری (که در آغاز بیشتر مسالمت‌آمیز می‌نمود) روی آوردند. این روند طی ماههای میانی سال 1356 عمق و گستره فزاینده‌تری به خود گرفت و در همان حال آشکار شد روحانیون و اسلامگرایان (که دراین مبارزه دل در گرو رهبری آیت‌الله خمینی داشتند) به سرعت به عنوان نقطه کانونی مخالفت با حکومت وقت مطرح می‌شوند؛ ضمن اینکه سایر گروههای سیاسی مخالف رژیم پهلوی نیز در آینده‌ای نه چندان دور به دلایل عدیده بر رهبری آیت‌الله خمینی در مبارزات انقلابی خود گردن نهادند. بدین ترتیب به نظر می‌رسید برخلاف سالیان گذشته مخالفان خود را برای رودرویی نهایی با رژیم حاکم سخت آماده کرده‌اند. خیلی زود انگیزه جرقه‌گونه لازم برای این مقصود فراهم آمد و آن زمانی بود که همزمان با برگزاری کنگره بزرگ حزب رستاخیز در تهران (در تاریخ 17 دی ماه 1356) در یکی از ستونهای صفحات میانی روزنامه اطلاعات مقاله ای با عنوان « استعمار سرخ و سیاه» به چاپ رسید که حاوی مطالبی اهانت‌آمیز نسبت به آیت‌الله خمینی بود. چنانکه تقریباً قریب به اتفاق آگاهان به امور و پژوهشگران تصریح می‌کنند انتشار این مقاله موهن نقطه عطفی مهم و سرنوشت‌ساز در تحرکات انقلابی مردم ایران بر ضد رژیم پهلوی شد که اندکی بیش از 13 ماه بعد حکومت وقت را به سقوط نهایی کشانید….

متن کامل نوشته را در اینجا بخوانید